BIERZMOWANIE JAKO SAKRAMENT INICJACJI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ WEDŁUG KATECHIZMU KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO

Wśród sakramentów inicjacji chrześcijańskiej bierzmowanie zajmuje drugie miejsce, jest kolejnym etapem na drodze do pełnego wejścia w misterium Chrystusa i Kościoła. Ta jedność sakramentów inicjacji wynika stąd, że przez nie dokonuje się stopniowe i całkowite upodobnienie do Chrystusa w Kościele. Sakramenty te mają wiec zarówno wymiar osobisty jak i eklezjalny.

Chrzest odradza do nowego życia, bierzmowanie je doskonali, Eucharystia kończy i wieńczy cały proces inicjacji. Taki porządek sakramentów jest natury teologicznej i wynika z jedności ekonomii zbawienia. Widoczny jest w nim pewien dynamizm, o którym nie należy zapominać. Przez sam chrzest człowiek nie został jeszcze wprowadzony w całe misterium, nie osiągnął pełni. Konieczne jest dalsze i jeszcze doskonalsze włączenie w tajemnicę Chrystusa i Kościoła przez dwa kolejne sakramenty inicjacyjne.

Bierzmowanie znajduje się między chrztem a Eucharystią. Zakłada i bazuje na pierwszym sakramencie i domaga się drugiego. Przez bierzmowanie ochrzczony postępuje na drodze ale jej nie kończy. Potwierdza to cała liturgiczna i teologiczna tradycja Kościoła.

Bierzmowanie a chrzest

Bierzmowanie łączy się z chrztem ale także od niego się różni. Dar Ducha Świętego jest tylko dla ochrzczonych, tzn. dla tych którzy przez zanurzenie w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa zostali odnowieni i włączeni do Kościoła, ponieważ Chrystus daje Ducha Świętego Kościołowi i przez niego udziela Go poszczególnym osobom. Chrystus przygotowuje misję Ducha Świętego i ją doskonali, aby każdy, kto Go otrzymał mógł działać w Kościele i żyć we wspólnocie przyczyniając się do zbawienia świata.

Według nauki Ojców chrzest potrzebuje dopełnienia. Dlatego bierzmowanie nazywane jest „confirmatio baptismi” (confirmatione baptismus perficitur) jak mówi stare adagium teologiczne. Nie znaczy to, że chrzest jest niedoskonały lub niekompletny, lecz zostaje dopełniony przez wylanie Ducha Świętego jako zasady i źródła nowego życia oraz charyzmatów dla dobra Kościoła. Chrzest prowadzi do bierzmowania i domaga się jego, tak jak bierzmowanie wymaga uprzedniego chrztu i rozwija dane przez niego nowe życie.

KKK mówiąc o inicjacji chrześcijańskiej zaznacza, że dokonuje się ona przez trzy sakramenty, chrzest i bierzmowanie, które jest jego umocnieniem i Eucharystię (nr 1275). Następnie już w pierwszym punkcie rozdziału o bierzmowaniu stwierdza, że należy ono do sakramentów inicjacji chrześcijańskiej, i że jedność tych sakramentów należy zachować (nr 1285; por. OB nr 1; KK 11). Odwołując się do najstarszej tradycji wspólnej Kościołom Wschodnim i Zachodniemu Katechizm przytacza wyrażenie św. Cypriana, według którego bierzmowanie razem ze chrztem tworzy „podwójny sakrament” (nr 1290). Sakramenty te tworzą jedną całość (nr 1306; 1233). Katechizm podkreśla ścisły związek bierzmowania ze chrztem, którego jest dopełnieniem (nr 1304) i udoskonaleniem łaski chrztu (1316; 1290). Skutkiem bierzmowania jest także wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej (nr 1303). Już sama jego nazwa Confirmatio[2] sugeruje potwierdzenie chrztu, umocnienie łaski chrzcielnej (nr 1285; 1289). Przez bierzmowanie ochrzczeni są bardziej upodobnieni do Chrystusa (nr 1322). Na związek ze chrztem wskazuje wyznanie wiary chrzcielnej przed bierzmowaniem (nr 1298) oraz świadek bierzmowania, którym w zasadzie powinien być chrzestny(a), celem wyraźnego podkreślenia jedności tych dwóch sakramentów (nr 1311).

Sakramenty inicjacyjne tworzą fundamenty życia chrześcijańskiego (nr 1212). Sam chrzest nie wystarcza, gdyż bez bierzmowania i Eucharystii inicjacja nie jest kompletna (nr 1306). Dopiero razem sakramenty te są podstawą powszechnego powołania wszystkich do świętości, misji i ewangelizacji świata. Udzielają łaski koniecznej do życia w tym świecie według Ducha (nr 1533).

Widać z tego, że bierzmowanie nie może być traktowane w oderwaniu od chrztu lecz ściśle się z nim łączy, rozwija łaskę udzieloną we chrzcie oraz skierowuje do Eucharystii jako swego szczytu i dopełnienia.

Bierzmowanie a Eucharystia

Związek bierzmowania z Eucharystią opiera się na tym, że jest ona głównym znakiem Paschy Chrystusa, miejscem Jego obecności substancjalnej i znakiem jedności wspólnoty wierzących. Przez Komunię Ciała i Krwi Chrystusa wchodzi się głębiej w misterium paschalne, zapoczątkowane przez chrzest i doskonali się przynależność do Kościoła, ponieważ Eucharystia jest Paschą Chrystusa celebrowaną przez Kościół i buduje Kościół jako Ciało Chrystusa.

Ukierunkowanie bierzmowania ku Eucharystii lepiej się zrozumie wychodząc od związku jaki łączy te trzy sakramenty czyli od Ducha Świętego, który ma na celu dopełnienie dzieła Chrystusa: (por. epiklezy nowych modlitw eucharystycznych). Bierzmowany uzdolniony jest do pełniejszego udziału w Eucharystii, jako ofierze Nowego Przymierza we wspólnocie ludu Bożego.

Bierzmowanie jest więc włączone w cały organiczny proces zwany inicjacją chrześcijańską przeznaczony po to, aby „tworzyć” i „budować” prawdziwego i pełnego chrześcijanina. Nie jest jednak momentem wyizolowanym i oddzielonym, lecz związanym tak teologicznie jak i obrzędowo ze chrztem, od którego zależy i z Eucharystią ku której jest skierowany.

Związek bierzmowania z Eucharystią ukazany jest w Katechizmie zawsze w kontekście całej inicjacji chrześcijańskiej (nr 1285; 1306; 1321). Eucharystia jest uwieńczeniem całego procesu inicjacji: Najświętsza eucharystia dopełnia wtajemniczenie chrześcijańskie (nr 1322) i dlatego umieszczana jest jako trzeci w kolejności sakrament. Tę jedność sakramentów inicjacyjnych ukazuje i podkreśla udzielanie bierzmowania w czasie Mszy św. (nr 1321).

W Eucharystii dopełnia się cała inicjacja dlatego stanowi ona jej szczyt. Już ochrzczony ma prawo do udziału w Eucharystii, ale dopiero bierzmowany może uczestniczyć w niej w sposób najpełniejszy i najwłaściwszy.

Przyjmujący bierzmowanie

W oparciu o KPK kan. 889 § 1 Katechizm stwierdza, że bierzmowanie może i powinien przyjąć każdy ochrzczony, który go jeszcze nie otrzymał (nr 1306). Jednocześnie zaznacza, iż z tej racji, że chrzest, bierzmowanie i Eucharystia tworzą jedną całość, wynika obowiązek przyjęcia przez wiernych w odpowiednim czasie tego sakramentu (por. KPK kan. 890), gdyż bez niego i bez Eucharystii sakrament chrztu jest wprawdzie ważny i skuteczny, lecz inicjacja chrześcijańska pozostaje niedopełniona. Sakramenty te bowiem tworzą fundamenty całego życia chrześcijańskiego (nr 1212). Jest to główna teza nauczania Katechizmu o tych sakramentach.

Ponieważ w Kościele Zachodnim istnieje powszechna praktyka chrztu niemowląt i bierzmowanie z zasady zastrzeżone jest biskupowi, Katechizm powtarza tradycyjną naukę Kościoła łacińskiego, że zwykle udziela się bierzmowania wiernym „w wieku rozeznania”, a jedynie w niebezpieczeństwie śmierci wcześniej (nr 1307; por. KPK 891; 883,3).[3] Według KPK kan. 991 wierni „powinni przyjmować bierzmowanie w pobliżu wieku rozeznania, chyba że Konferencja Episkopatu określi inny wiek” (kan.891). Jest to potwierdzenie zwyczaju Kościoła Zachodniego istniejącego od średniowiecza, kiedy nastąpiło już definitywne zerwanie jedności sakramentów inicjacyjnych. Chociaż Katechizm wyrażnie nie mówi o tym, że „Konferencje Biskupów mogą ustalić wiek, jaki wyda im się odpowiedniejszy, tak aby ten sakrament był udzielany w dojrzalszym wieku, po odpowiednim przygotowaniu” (OB nr 11), to jednak powołując się na KPK kan. 891 mówiący o uprawnieniu Konferencji Episkopatu ustalenia innego wieku, aprobuje tę praktykę.

Jednak Katechizm wydaje się nie potwierdzać przekonania, że bierzmowanie jest sakramentem „dojrzałości chrześcijańskiej.” Wynika to z wyjaśnienia, iż nie należy mieszać wieku dojrzałego w wierze z wiekiem dojrzałym w sensie dojrzałości naturalnej (nr 1308). Podkreśla następnie, że łaska chrztu jest łaską darmowego i niezasłużonego wybrania, dlatego nie potrzebuje „zatwierdzania” aby stała się skuteczną. KKK powołuje się tu na św. Tomasza, według którego także w wieku dziecięcym, ci którzy otrzymali moc Ducha Świętego odważnie walczyli za Chrystusa aż do przelania krwi (nr 1308)[4]. Dlatego Kościół pragnie aby wszyscy ochrzczeni, także dzieci w najmłodszym wieku, nie zeszli z tego świata bez bierzmowania, które czyni doskonałym przez dar Ducha Świętego (nr 1314; 1307). W tym celu Kościół z prawa powszechnego udziela władzy bierzmowania w niebezpieczeństwie śmierci każdemu prezbiterowi (nr 1314; por. KPK kan.883,3).

Nauka Katechizmu dotycząca przyjmujących bierzmowanie nawiązuje więc do istniejącej praktyki pastoralnej Kościoła łacińskiego, w którym są dwa główne modele udzielania sakramentów inicjacyjnych: jeden dotyczący dzieci drugi dorosłych. W pierwszym modelu kiedy udziela się chrztu niemowlętom, bierzmowanie winno być udzielane w zasadzie w „wieku rozeznania”, kiedy dziecko ma już używanie rozumu i może odnowić przyrzeczenia chrzcielne (nr 1298; por.KPK kan. 889,2). Jednak wymaganie, aby kandydaci do bierzmowania byli do niego dobrze przygotowani i pouczeni zakłada, że są już odpowiednio dojrzali. Wymaga się bowiem od nich aby uczestniczyli w katechezie, która ma ich doprowadzić do bliższej więzi z Chrystusem i z Duchem Świętym, aby mogli otworzyć się na Jego działanie i uświadomić sobie przynależność do Kościoła powszechnego i parafialnego oraz podjąć misję apostolską właściwą świeckim w Kościele. Takie określenie warunków kandydatom do bierzmowania zakłada, że nie są oni już małymi dziećmi (nr 1309). Również zalecenie aby przyjmujący bierzmowanie byli w stanie łaski i wcześniej przyjęli sakrament pokuty wskazuje, że chodzi o tych, którzy już po chrzcie przystąpili do I Komunii św. poprzedzonej spowiedzią sakramentalną (nr 1310).

Katechizm akceptuje więc aktualną praktykę pastoralną Kościoła udzielania bierzmowania już po I Komunii św. chociaż bardzo mocno podkreśla jedność sakramentów inicjacyjnych oraz ich tradycyjną kolejność przyjmowania tj. chrzest, bierzmowanie i Eucharystia.

Udzielanie bierzmowania już po I Komunii św. sprzeciwia się jednak całej tradycji Kościoła Zachodniego aż do średniowiecza, tradycji do dzisiaj obowiązującej w Kościołach Wschodnich, na którą często Katechizm się powołuje oraz nauczaniu Kościoła po Vaticanum II, które konsekwentnie uznaje Eucharystię za sakrament kończący proces inicjacji chrześcijańskiej. Praktyka udzielania bierzmowania już po pełnym udziale w Eucharystii i związana z okresem przechodzenia z dzieciństwa do okresu młodości może prowadzić do traktowania tego sakramentu w sposób czysto instrumentalny i sprowadzać go do jednego z „rytów przejścia”, bez właściwego odniesienia do całego misterium Chrystusa.

Ponieważ według KPK kan. 913,1 m o ż n a dopuścić dzieci do Komunii św. już wtedy, gdy posiadają wystarczające rozeznanie i są odpowiednio przygotowane (sufficienti cognitione et accurata praeparatione), natomiast bierzmowanie wierni „p o w i n n i przyjmować w pobliżu wieku rozeznania (kan.891) wydaje się, że Kościół pragnie, aby bierzmowania udzielać ochrzczonym dzieciom przed dopuszczenie ich do udziału w Eucharystii.

Przygotowanie do bierzmowania

Przygotowanie do bierzmowania w aktualnej praktyce Kościoła ma różne formy zależnie od tego, czy przyjmują je dzieci, czy jest ono udzielane dorosłym razem z pozostałymi sakramentami inicjacji chrześcijańskiej. W związku z przygotowaniem kandydatów do bierzmowania Katechizm stwierdza najpierw ogólnie, że ma ono zmierzać do tego, aby doprowadzić chrześcijanina do ściślejszego zjednoczenia z Chrystusem i żywszej przyjaźni z Duchem Świętym przejawiającej się w otwarciu na Jego dary i natchnienia, aby lepiej podjąć apostolską odpowiedzialność za życie chrześcijańskie (nr 1309). Następnie przewiduje tradycyjne formy przygotowania: katechetyczne czyli dalsze i duchowe czyli bezpośrednie (nr 1310).

Przygotowanie katechetyczne ma na celu ukazanie, rozbudzenie i umocnienie świadomości przynależności ochrzczonych do Kościoła zarówno powszechnego jak i miejscowej wspólnoty parafialnej. W związku z tym powołując się na Obrzędy bierzmowania nr 3 Katechizm podkreśla, że na całej wspólnocie ciąży szczególna odpowiedzialność za przygotowanie kandydatów do bierzmowania (nr 1309). Do duszpasterzy należy troska o to, aby wszyscy ochrzczeni otrzymali „pełne wtajemniczenie chrześcijańskie i zostali starannie przygotowani do bierzmowania” (OB nr 3). Zależnie od tego czy bierzmowanymi będą katechumeni, dzieci czy dorośli ochrzczeni w dzieciństwie lecz dopiero w wieku dojrzałym przyjmujący bierzmowanie, różnie będzie przebiegać przygotowanie kandydatów. Dorosłych katechumenów przygotowuje się do przyjęcia wszystkich sakramentów inicjacyjnych przez odpowiednie „katechezy i wspólne obrzędy” przy pomocy katechetów, rodziców chrzestnych oraz członków miejscowego Kościoła. Dorośli już ochrzczeni winni przejść pewien rodzaj katechumenatu dostosowanego do sytuacji ich wiary i możliwości. Przygotowanie dzieci należy głównie do rodziców wspieranych pomocą instytucji zajmujących się katechizacją. Chodzi w nim nie tylko o formację intelektualną lecz o formację „ducha wiary i stopniowe jego umacnianie”, aby owocnie przyjąć sakrament bierzmowania i Eucharystii (OB nr 3).

Przygotowanie duchowe już ochrzczonych obejmuje przystąpienie do sakramentu pokuty, aby kandydaci oczyszczeni z grzechów, w stanie łaski mogli przyjąć dar Ducha Świętego. Podobnie jak Maryja i Apostołowie trwali na modlitwie oczekując Zesłania Ducha Świętego (Dz 1,14), tak też kandydaci do bierzmowania, przez bardziej intensywną modlitwę winni przygotować się do przyjęcia z uległością i dyspozycyjnością mocy i łask Ducha Świętego (nr 1310; por. 1319).

Całe przygotowanie (katechetyczne i duchowe) ma doprowadzić kandydatów do tego, aby świadomie i konsekwentnie wypełniali we wspólnocie kościelnej oraz w świecie zadania właściwe świeckim jako uczniom i świadkom Chrystusa (nr 1319)

Zakończenie

W podsumowaniu należy stwierdzić, że nauka Katechizmu ukazuje bierzmowanie jako sakrament inicjacji chrześcijańskiej a nie dojrzałości. Ta bowiem związana jest z całą inicjacją a nie tylko z jednym sakramentem. Głównym skutkiem bierzmowania jest Dar Ducha Świętego, a dzień bierzmowania jest tym dla ochrzczonych, czym dla Kościoła i apostołów była Pięćdziesiątnica Paschalna. Bierzmowanie można więc uważać za uczestnictwo w wydarzeniu Zesłania Ducha Świętego. Dar Ducha Świętego udzielany w bierzmowaniu jest dla chrześcijanina źródłem szczegółowych Jego darów i owoców, które są stałymi dyspozycjami pomagającymi do postępowania według Ducha. Charakter sakramentu bierzmowania ściślej wiąże z Chrystusem i Jego Kościołem oraz jest podstawą uzdolnienia i zobowiązania do udziału w liturgii i misji apostolskiej Kościoła. Zwyczajem Kościoła Zachodniego jest udzielanie bierzmowania dzieciom w wieku rozeznania tzn. około 7 roku życia. Bierzmowanie winno być drugim sakramentem inicjacji chrześcijańskiej. W przygotowaniu do bierzmowania należy akcentować teologiczną jedność sakramentów inicjacyjnych oraz związek z Kościołem powszechnym i Kościołem lokalnym.

KKK prezentuje w teorii historyczną i teologiczną jedność sakramentów inicjacyjnych, na którą wiele razy się powołuje i zaleca jej zachowanie. Jednocześnie utrwala powszechną praktyką pastoralną Kościoła Zachodniego, według której nie zachowuje się tej jedności i nie przestrzega się kolejności udzielania sakramentów inicjacyjnych.

Przywrócenie zerwanej jedności tych sakramentów oraz zachowanie tradycyjnej kolejności ich udzielania wymagałoby jednak dalszych zmian w prawie kościelnym. Chodziłoby głównie o zezwolenie prezbiterom, w szerszym niż dotychczas zakresie, na udzielanie bierzmowania oraz ewentualne przyjęcie tradycji Kościołów Wschodnich – udzielania bierzmowania bezpośrednio po chrzcie. W ten sposób byłby również rozwiązany drugi problem pastoralny związany z tym sakramentem tzn. wiek przyjmujących bierzmowanie oraz udzielanie tego sakramentu zwykle w wielkich grupach.

Podstawy takich rozwiązań można dopatrzeć się w KKK głównie w tym, że jednoznacznie stwierdza on, iż: bierzmowanie jest sakramentem inicjacji chrześcijańskiej; zaleca zachowanie jedności tych sakramentów; aprobuje już istniejącą praktykę udzielania bierzmowania przez prezbiterów zarówno razem z biskupem jak i samodzielnie; przewiduje jako obrzęd zwyczajny udzielanie w czasie jednej celebracji trzech sakramentów inicjacyjnych dorosłym i dzieciom w wieku uczęszczania na katechezę. Również powoływanie się na tradycję Kościołów Wschodnich, które ten model inicjacji praktykują nieprzerwanie od początku istnienia Kościoła mogłoby przemawiać za tym, że także w Kościele Zachodnim zwyczaj taki byłby możliwy jako mający uzasadnienie historyczne, teologiczne i ekumeniczne. Pewnym precedensem może być przejęcie z Kościoła bizantyńskiego formuły bierzmowania, oraz określenie przez Pawła VI, że istotnym znakiem sakramentalnym bierzmowania jest namaszczenie czoła krzyżmem. Związek z biskupem byłby zachowany przez używanie poświęconego przez niego oleju św. krzyżma. Taki przypadek zachodzi obecnie coraz częściej wtedy, gdy bierzmowania udzielają delegowani przez biskupa prezbiterzy (infułaci, wikariusze generalni, prałaci). Dodatkowym argumentem za takim rozwiązaniem może być wyraźne stwierdzenie KKK, że bierzmowanie nie może być uważane za sakrament dojrzałości chrześcijańskiej, gdyż ta związana jest nie z bierzmowaniem lecz ze wszystkimi trzema sakramentami inicjacji (1308 ; por. IC nr 2; KPK kan. 842,2).

Na duże znaczenie jedności sakramentów inicjacji chrześcijańskiej zwracał uwagę Jan Paweł II m.in. w przemówieniu do biskupów francuskich dnia 27.05.1987. Powołując się na praktykę starożytnego Kościoła, aktualną praktykę Kościołów Wschodnich oraz udzielanie chrztu dorosłym w Kościele łacińskim, papież stwierdza, że wtedy widoczna jest organiczna jedność (l’unit organica) i zachowany jest porządek tych trzech sakramentów inicjacyjnych. Chociaż aktualnie w Kościele łacińskim są one udzielane w różnym czasie, potrzebna jest pogłębiona refleksja teologiczna na tymi sakramentami. Papież wzywa jednocześnie, aby pasterze nauczali o głębokim związku (legame profondo), który łączy bierzmowanie ze chrztem, uważając je za integralną część inicjacji chrześcijańskiej, a nie tylko fakultatywne jej uzupełnienie. Sakrament ten bowiem daje dar Ducha Bożego, który udoskonala chrześcijanina i apostoła. Nie wolno także bierzmowania sprowadzać do nowego wyznania wiary i ograniczać jego udzielanie jedynie wybranym.

KATECHIZM BIERZMOWANYCH (1991)

1. O OBJAWIENIU BOŻYM

W czym zawiera się wszystko co, Bóg objawił?

To co Pan Bóg objawił zawiera się w Piśmie św. i Tradycji.

Co to jest Pismo św.?

Pismo św. jest to zbiór ksiąg napisanych pod natchnieniem Ducha Świętego, który zawiera Słowo Boże skierowane do ludzi.

Kto jest autorem Pisma św.?

Pierwszorzędnym autorem Pisma św. jest Duch Święty, a drugorzędnym – ludzie przez Ducha św. natchnieni.

Jak dzieli się i z ilu ksiąg składa się Pismo św.?

Pismo św. dzieli się na Stary Testament – 46 ksiąg oraz Nowy Testament – 27 ksiąg, razem 73 księgi

Jak inaczej nazywamy Ewangelię?

Ewangelię nazywamy też „Dobrą Nowiną”, ponieważ obwieszcza człowiekowi wyzwolenie z grzechu, łaskę i zbawienie, godność dziecka Bożego. Sens życia.

Kto napisał cztery Ewangelie święte?

Ewangelie napisali: św. Mateusz, św. Marek, św. Łukasz, św. Jan.

Co to jest tradycja?

Tradycja czyli Podanie Ustne jest to zbiór Objawionych Prawd Bożych, niespisanych przez Apostołów, które Kościół Katolicki przekazuje i do wierzenia podaje.

NAJWAŻNIEJSZE PRAWDY WIARY
Powiedz Skład Apostolski.

Wierzę w Boga Ojca, Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, – i w Jezusa Chrystusa, Syna Jego Jedynego, Pana naszego, – który się począł z Ducha św. narodził się z Maryi Panny, – umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion; – zstąpił do Piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał, – wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca wszechmogącego, – stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych, – Wierzę w Ducha Świętego, – święty Kościół powszechny, Świętych Obcowanie, – grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie, – żywot wieczny. Amen

Powiedz sześć prawd wiary.

Jest jeden Bóg
Bóg jest sędzią sprawiedliwym, który za dobre wynagradza, a za złe karze.
Są trzy osoby Boskie: Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty.
Syn Boży stał się człowiekiem i umarł na krzyżu dla naszego zbawienia.
Dusza ludzka jest nieśmiertelna.
Łaska Boska jest do zbawienia koniecznie potrzebna.

Jaka jest najważniejsza prawda wiary?

Najważniejsza prawda wiary jest ta, że Pan Bóg istnieje.

Skąd wiemy, że Pan Bóg istnieje?

O istnieniu Pana Boga wiemy:

z istnienia świata i wielkiego ładu na świecie,
z przekonania wszystkich ludów,
z własnego sumienia,
z Objawienia Bożego.

Kto to jest Pan Bóg?

Pan Bóg jest to duch nieskończenie doskonały, Stworzyciel nieba i ziemi

Co to znaczy, że Pan Bóg jest Duchem?

Pan Bóg jest Duchem, tzn. , że jest niewidzialny, nieśmiertelny, nie ma ciała, a ma rozum i wolną wolę.

Co to jest Trójca Święta?

Jednego Boga w trzech osobach Boskich (Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty) nazywamy Trójcą Przenajświętszą.

Dlaczego trzy osoby Boskie są jednym Bogiem?

Trzy osoby Boskie są jednym Bogiem, ponieważ mają tę samą naturę, czyli te same doskonałości.

Na co Pan Bóg stworzył cały świat?

dla chwały swojej
dla dobra i szczęścia stworzeń

Jak nazywamy opiekę Bożą nad światem?

Opiekę Bożą nad światem nazywamy Opatrznością Bożą.

Kto to są aniołowie?

Aniołowie są to duchy, które mają rozum i wolną wolę, a nie mają ciała. Pan Bóg stworzył aniołów, aby Mu służyli, oznajmiali Jego wolę ludziom i opiekowali się nimi. Zbuntowanych aniołów nazywamy szatanami.

Kto to jest człowiek?

Człowiek jest najdoskonalszym stworzeniem Boga na ziemi. Jest to jedna całość ciała i duszy nieśmiertelnej.

Jakie dary od Boga otrzymali pierwsi rodzice, Adam i Ewa?

Pierwsi rodzice otrzymali od Boga łaskę uświęcającą, udział w życiu samego Boga i dary pozanaturalne: bystry rozum, wolę skłonną do dobrego, nieśmiertelność.

Przez co ludzie utracili dziecięctwo Boże i szczęście?

Dziecięctwo Boże i szczęście ludzie utracili przez nieposłuszeństwo względem Pana Boga, które nazywamy grzechem pierworodnym.

Kto z ludzi jest wolny od grzechu pierworodnego?

Najświętsza Maryja Panna, dlatego nazywamy Ją Niepokalanie Poczętą.

Co znaczy imię Jezus Chrystus?

Jezus – Zbawiciel; Chrystus – Mesjasz; Pomazaniec Pański.

Kto jest Ojcem, Matką, Opiekunem Jezusa Chrystusa?

Ojcem Pana Jezusa jest Bóg Ojciec; Matką – Najświętsza Maryja Panna; Opiekunem – św. Józef.

Skąd wiemy, że Pan Jezus jest Bogiem?

O tym, że Pan Jezus jest Bogiem wiemy gdyż:

powiedział o tym Bóg Ojciec,
zaświadczyli to Apostołowie,
wyznał to niejednokrotnie sam Pan Jezus,
swoje wyznanie potwierdził Pan Jezus cudami, zwłaszcza zmartwychwstaniem.

Skąd wiemy, że Pan Jezus jest prawdziwym człowiekiem?

O tym, że Jezus jest prawdziwym człowiekiem mówią nam:

Ewangelia: bo narodził się z Matki, odczuwał głód, pragnienie, zmęczenie, cierpiał i umarł,
historycy rzymscy i żydowscy (Tacyt, Pliniusz).

Gdzie i Kiedy narodził się Jezus Chrystus?

Jezus narodził się w Palestynie, w miasteczku Betlejem, za panowania cesarza rzymskiego Heroda.

Wymień najważniejsze wydarzenia z życia Jezusa Chrystusa.

Ofiarowanie Jezusa w świątyni 40-go dnia po narodzeniu. Pokłon Trzech Mędrców ze Wschodu, ucieczka do Egiptu przed gniewem Heroda. Pobyt w Nazarecie do 30-go roku życia. Chrzest w Jordanie z rąk Jana Chrzciciela, trzy lata publicznej działalności. Powołanie 12 Apostołów. Ustanowienie Kościoła św. Wybór św. Piotra na swego następcę. Śmierć na krzyżu na Górze Kalwaryjskiej w Wielki Piątek o godz. 15-tej. Zmartwychwstanie trzeciego dnia po śmierci w Wielką Niedzielę. Wniebowstąpienie 40-go dnia po Zmartwychwstaniu z Góry Oliwnej.

Co to jest cud?

Cud jest to nadzwyczajne dzieło widzialne, którego nie może dokonać żadne stworzenie, lecz tylko sam Bóg.

Wymień kilka cudów Pana Jezusa.

Przemienienie wody w wino w Kanie Galilejskiej
Rozmnożenie chleba
Uzdrowienie paralityka
Wskrzeszenie Łazarza
Zmartwychwstanie

Wymień kilka przypowieści Pana Jezusa.

o synu marnotrawnym
o miłosiernym samarytaninie
o Dobrym Pasterzu
o robotnikach w winnicy
o talentach
o pszenicy i kąkolu.

Jakie jest najważniejsze przykazanie Pana Jezusa?

Najważniejszym przykazaniem Pana Jezusa jest przykazanie miłości:

„Będziesz miłował Pana Boga twego z całego serca twego, z całej duszy twojej, ze wszystkich sił twoich, ze wszystkiej myśli twojej, a bliźniego twego jak siebie samego”. Przykazanie to objawił już Pan Bóg w Starym Testamencie.

O KOŚCIELE ŚWIĘTYM

Co to jest Kościół katolicki?

Kościół katolicki jest to zjednoczenie chrześcijan, którzy pod przewodnictwem Papieża dążą do zbawienia przez wyznawanie tej samej wiary i przyjmowanie tych samych sakramentów św.

Kto założył Kościół katolicki?

Kościół katolicki założył Pan Jezus – gromadząc wiernych (nowy lud Boży), wybierając z nich 12 apostołów i ustanawiając św. Piotra widzialną głową Kościoła.

Kto obecnie jest głową Kościoła?

Niewidzialną Głową Kościoła jest Jezus Chrystus. Widzialną Głową Kościoła jest Następca św. Piotra, czyli Papież w Rzymie, obecnie papież Franciszek.

Co jest celem i zadaniem Kościoła?

Zadaniem Kościoła jest kontynuowanie zbawczej misji Chrystusa (budowanie królestwa Bożego na ziemi i prowadzenie wszystkich ludzi do zjednoczenia z Bogiem w wieczności.

Jaką władzę dał Pan Jezus Kościołowi św.?

Jezus dał Kościołowi św. potrójną władzę: nauczycielską, kapłańską i pasterską.

Przez kogo Pan Jezus ożywia i umacnia swój Kościół?

Pan Jezus ożywia swój Kościół św. przez Ducha św.

Kiedy Duch św. zstąpił na Apostołów?

Duch św. zstąpił na Apostołów w postaci ognistych języków w dzień Zielonych Świąt, 10-tego dnia po Wniebowstąpieniu Pana Jezusa.

Kiedy Duch św. zstępuje na nas?

Duch św. zstępuje na nas już przy chrzcie św., a w szczególny sposób napełnia nas sobą w sakramencie bierzmowania.

Co to jest diecezja?

Diecezja jest to część Kościoła, którą rządzi biskup – ordynariusz. Diecezja dzieli się na dekanaty, dekanaty na parafie. Kilka diecezji twarzy metropolię – kilka metropolii tworzy prowincję kościelną.

Jak nazywa się nasza diecezja? Kto jest jej patronem i biskupem?

Nasza diecezja nazywa się Archidiecezją Krakowską. Jej patronem jest św. Stanisław, biskup i męczennik, Biskupem – Ordynariuszem jest ksiądz arcybiskup Marek Jędraszewski.

Co to jest świętych obcowanie?

Świętych obcowanie Jest to duchowa łączność między wiernymi na ziemi, duszami w czyśćcu i świętymi w niebie (kościół pielgrzymujący, cierpiący i tryumfujący).

Wymień kilka najważniejszych świąt Matki Bożej?

2 lutego – Matki Bożej Gromnicznej (Święto Ofiarowania Pańskiego)
25 marca – Zwiastowanie Pańskie
3 maja – Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski
15 sierpnia – Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny
26 sierpnia – Matki Bożej Częstochowskiej
8 grudnia – Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryi Panny

Wymień kilku polskich świętych:

Św. Stanisław biskup i męczennik (Wawel)
Św. Andrzej Bobola
Św. Jan z Kęt (kościół św. Anny w Krakowie)
Św. Jacek (kościół OO. Dominikanów w Krakowie)
Św. Stanisław Kostka (spoczywa w Rzymie)
Św. Maksymilian Maria Kolbe (Oświęcim)
Św. Królowa Jadwiga (Wawel)
Św. Brat Albert (Kraków)
Św. Rafał Kalinowski (Czerna)
Św. Matka Urszula Ledóchowska
Św. Jan Paweł II (Bazylika św. Piotra na Watykanie)
Św. Siostra Faustyna Kowalska (Kraków-Łagiewniki)

Jakie są rzeczy ostateczne człowieka?

Ostatecznymi rzeczami człowieka są: śmieć, sąd, piekło, czyściec, niebo.

Co to jest śmierć?

Śmierć jest to odłączenie się duszy od ciała człowieka. Patronem dobrej śmierci jest św. Józef. Dobra śmierć – to śmierć w łasce uświęcającej.

Jaki sąd czeka człowieka po śmierci?

Zaraz po śmierci sąd szczegółowy, a po zmartwychwstaniu ciał – sąd ostateczny nad całą ludzkością.

Co to jest czyściec?

Czyściec jest to stan kary doczesnej po śmierci.

Co to jest niebo?

Niebo jest to miejsce, gdzie aniołowie i święci cieszą się wiecznym szczęściem.

Co to jest piekło?

Piekło jest to stan wiecznej kary.

O MORALNOŚCI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ

Wymień dziesięć przykazań Bożych:

Jam jest Pan Bóg twój:

Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną
Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremnie
Pamiętaj, abyś dzień święty święcił
Czcij ojca twego i matkę twoją
Nie zabijaj
Nie cudzołóż
Nie kradnij
Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu twemu
Nie pożądaj żony bliźniego twego
Nie pożądaj żadnej rzecz bliźniego twego.

Co to jest sumienie?

Sumienie jest to głos duszy, który mówi: „to czyń, bo dobre; tamtego nie czyń, bo złe”.

Kiedy człowiek popełnia grzech?

Człowiek popełnia grzech, gdy świadomie i dobrowolnie przekracza przykazania Boże lub kościelne.

Czym jest grzech?

Grzech jest obrazą Boga, niewdzięcznością wobec dobrego Stwórcy, raną zadaną Kościołowi i krzywdą, którą człowiek sam sobie wyrządza. Grzech może być ciężki (śmiertelny) i lekki.

Na czym polega grzech ciężki?

Grzech ciężki polega na tym, że człowiek przekracza przykazanie Boże lub kościelne w rzeczy ważnej. Świadomie czyli z poznaniem złego i całkiem dobrowolnie (z własnej woli).

Na czym polega grzech lekki?

Grzech lekki polega na tym, że człowiek przekracza przykazanie Boże lub kościelne w rzeczy mniej ważnej lecz niezupełnie świadomie lub niezupełnie dobrowolnie.

Jakie nieszczęścia sprowadza na człowieka grzech?

Grzech ciężki powoduje utratę łaski uświęcającej, sprowadza kary doczesne za życia, a po śmierci karę wieczną (piekło), grzech lekki nie powoduje utraty łaski uświęcającej lecz pozbawia człowieka wielu łask uczynkowych, sprowadza kary na ziemi lub w czyśćcu, przygłusza głos sumienia.

Jakie są źródła grzechu?

Źródłami grzechu są: szatan, nasze złe skłonności po grzechu pierworodnym i złe otoczenie czyli to, co się sprzeciwia Panu Bogu.

Wymień siedem grzechów głównych?

pycha
chciwość
nieczystość
zazdrość
nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu
gniew
lenistwo

Co to są grzechy cudze?

Grzechy cudze popełniamy, wtedy gdy pomagamy bliźniemu do grzechu.

Co to jest nałóg?

Nałóg jest to stała skłonność do popełniania tych samych grzechów.

Co to jest cnota?

Cnota jest to stała skłonność do spełniania dobrych uczynków.

Co to są cnoty Boskie?

Cnoty Boskie są to te cnoty, które odnoszą się do Boga (udoskonalają naszą więź z Bogiem). Są to: wiara, nadzieja i miłość.

Wymień cztery cnoty kardynalne (główne):

roztropność
sprawiedliwość
wstrzemięźliwość
męstwo

Jaka powinna być nasza wiara?

Nasza wiara powinna być: powszechna, mocna, stała, żywa.

Co to jest modlitwa?

Modlitwa jest to rozmowa człowieka z Bogiem. Może ona być ustna, myślna, indywidualna lub liturgiczna.

Powiedz tajemnice Różańca św.:

Część I – Tajemnice radosne

Zwiastowanie NMP
Nawiedzenie św. Elżbiety
Narodzenie Pana Jezusa
Ofiarowanie Pana Jezusa w świątyni
Znalezienie Pana Jezusa w świątyni

Część II – Tajemnice bolesne

Modlitwa Pana Jezusa w Ogrojcu
Biczowanie Pana Jezusa
Ukoronowanie cierniową koroną Pana Jezusa
Niesienie krzyża
Ukrzyżowanie Pana Jezusa

Część III – Tajemnice chwalebne

Zmartwychwstanie Pana Jezusa
Wniebowstąpienie Pana Jezusa
Zesłanie Ducha Świętego
wniebowzięcie NMP
Ukoronowanie w niebie NMP

Część IV – Tajemnice światła

Chrzest Pana Jezusa w Jordanie
Cud w Kanie Galilejskiej
Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia
Przemienienie Chrystusa na górze Tabor
Ustanowienie Eucharystii

Powiedz 5 przykazań Kościelnych

W niedzielę i święta nakazane uczestniczyć we Mszy świętej i powstrzymać się od prac niekoniecznych.
Przynajmniej raz w roku przystąpić do sakramentu
Przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym przyjąć Komunię Świętą.
Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w okresach pokuty po wstrzymywać się od udziału w zabawach.
Troszczyć się o potrzeby wspólnoty Kościoła.

Wymień obowiązujące święta kościelne:

Wszystkie niedziele roku (w tym Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego, czyli Wielkanoc).
Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi – 1 stycznia (Nowy Rok).
Uroczystość Objawienia Pańskiego (inaczej: Święto Trzech Króli – 6 stycznia).
Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego – VII Niedziela Wielkanocy (święto ruchome; zwykle wypada w maju).
Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (inaczej: Boże Ciało) – w czwartek po Uroczystości Trójcy Przenajświętszej (60 dni po Wielkanocy; święto ruchome, które wypada w maju lub w czerwcu).
Uroczystość Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny (inaczej: Matki Boskiej Zielnej – 15 sierpnia).
Uroczystość Wszystkich Świętych (1 listopada).
Uroczystość Narodzenia Pańskiego (Boże Narodzenie – 25 grudnia).

W jakim celu Kościół nakazuje post?

Abyśmy pokutowali za grzechy, abyśmy wyrabiali w sobie silną wolę.

Jakie znasz rodzaje postów?

Co do jakości (od mięsa) i co do ilości (3 razy dziennie).

O ŁASCE I SAKRAMENTACH ŚWIĘTYCH

Co to jest łaska Boża?

Łaska Boża jest to dar nadprzyrodzony, którego Pan Bóg udziela nam do zbawienia.

Kto nam wysłużył łaskę Bożą?

Wszystkie łaski wysłużył nam Pan Jezus swoją męką, śmiercią i zmartwychwstaniem. Otrzymujemy ją tylko przez Niego.

Przez co możemy odzyskać łaskę uświęcającą?

Utraconą łaskę uświęcającą możemy odzyskać przez spowiedź św. i żal doskonały.

Co to jest sakrament?

Sakrament jest to znak widzialny, który z ustanowienia Pana Jezusa daje nam łaskę Bożą (jest to nasze spotkanie z Chrystusem).

Wymień 7 sakramentów świętych.

Chrzest
Bierzmowanie
Najświętszy Sakrament
Pokuta
Namaszczenie Chorych
Kapłaństwo
Małżeństwo

Jak dzielimy sakramenty święte?

Sakramenty święte dzielmy na:

na Sakramenty dla żywych na duszy i dla umarłych na duszy
na Sakramenty powtarzalne i niepowtarzalne.

Które Sakramenty są dla żywych, a które dla umarłych na duszy?

Dla żywych na duszy są te sakramenty, które możemy przyjmować tylko wtedy, gdy mamy łaskę uświęcającą. Są to: Bierzmowanie, Najświętszy Sakrament, Namaszczenie Chorych, Kapłaństwo, Małżeństwo. Sakramenty dla umarłych na duszy to te, które dają lub przywracają łaskę uświęcającą. Są to: Chrzest i Pokuta.

Które sakramenty przyjmujemy raz w życiu?

Raz w życiu można przyjąć chrzest, bierzmowanie i kapłaństwo, bo wyciskają na duszy niezatarty znak szczególnej przynależności do Chrystusa.

Co to jest chrzest?

Chrzest jest to pierwszy i najpotrzebniejszy sakrament, który gładzi grzech pierworodny, daje nam życie Boże, czyni członkami Kościoła Katolickiego – (pierwszy – bo bez niego nie można przyjąć ważnie innych sakramentów, najpotrzebniejszy, bo bez niego nie można się zbawić. Zobowiązuje on nas do stałego nawracania się, do walki z grzechem i pogłębiania wiary).

Jakie znasz rodzaje chrztu?

Chrzest może być:

uroczysty lub z wody
chrzest krwi i
chrzest pragnienia
Kto może udzielić chrztu św.?

Chrztu świętego uroczystego może udzielić kapłan lub diakon, zaś chrztu z wody w nagłym wypadku może udzielić każdy człowiek.

W jaki sposób należy ochrzcić w nagłym wypadku?

obudzić intencję, że chcę ochrzcić
polać czoło dziecka wodą święconą lub zwyczajną
wypowiedzieć równocześnie słowa: „NN” – ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”.

Co to jest Bierzmowanie?

Bierzmowanie jest to Sakrament, w którym Duch Święty umacnia chrześcijanina, aby wiarę swoją mężnie wyznawał, bronił jej i według niej żył.

Jakie znasz inne nazwy Bierzmowania?

Innymi nazwami są:

sakrament dojrzałości chrześcijańskiej, bo udzielany jest temu kto powinien sobie zdawać sprawę, co to znaczy być świadomym i wzorowym katolikiem,
sakrament Ducha Świętego, bo On w tym sakramencie zstępuje na nas i ubogaca nas swymi darami.
Co oznacza słowo „bierzmowanie”?

Słowo „bierzmowanie” pochodzi od staropolskiego słowa „bierzmo”. Była to belka umacniająca strop. Celem bierzmowania jest bowiem umocnienie nas w wierze.

Ile razy można przyjąć sakrament bierzmowania?

Przyjmujemy go jeden raz w życiu, ponieważ raz na zawsze „wyciska” na duszy znamię świadka Chrystusowego.

Jaki jest związek między chrztem a bierzmowaniem?

Przez chrzest otrzymujemy prawo udziału w posłannictwie Jezusa Chrystusa (głoszenie Słowa Bożego, oddawanie czci Bogu, przetwarzanie świata) przez sakrament bierzmowania przyjmujemy na siebie obowiązek, aby świadomie włączyć się w to posłannictwo (praca dla Kościoła) i otrzymujemy w tym celu pomoc łaski Bożej.

Jakich łask udziela bierzmowanie?

pomnaża łaskę uświęcającą.
wyciska na duszy niezatarty znak wyznawcy Chrystusowego.
daje 7 darów Ducha Świętego.
daje łaskę uczynkową, abyśmy wiarę mężnie wyznawali, bronili jej i według niej żyli.

Wymień 7 darów Ducha Świętego:

Dar mądrości
Dar rozumu
Dar rady
Dar męstwa
Dar umiejętności
Dar pobożności
Dar bojaźni Bożej

Co to znaczy bronić swojej wiary?

Bronić swojej wiary tzn. :

umieć odpowiedzieć na stawiane zarzuty
być krytycznym wobec tych, którzy chcą wiarę ośmieszyć
nie dawać złym życiem powodu do ataków na wiarę.
Co to znaczy żyć według wiary?

Żyć według wiary tzn. :

zachować na co dzień wszystkie przykazania.
spełniać solidnie swoje obowiązki.
żyć w zjednoczeniu z Bogiem przez codzienną modlitwę, niedzielną Mszę św., pilną naukę religii, częstą spowiedź i Komunię św.
wprowadzać w życie przykazanie miłości Boga i bliźniego.
Przez co mamy pogłębiać wiarę?
przez modlitwę i czynny udział we Mszy św.
częstą spowiedź i Komunię św.
systematyczną katechizację aż do XII klasy włącznie, a nawet aż do końca życia.
przez czytanie Pisma św. i książek katolickich.
przez życie na co dzień wiarą.
Przez co człowiek może utracić wiarę?

Człowiek może utracić wiarę przez:

zaniedbywanie pogłębiania wiedzy religijnej (np. katechizacji).
opuszczanie modlitwy, Mszy św.
lekceważenie przykazań Bożych.

Kto udziela Sakramentu bierzmowania?

Sakramentu bierzmowania udziela Ks. Biskup, a w nagłych nadzwyczajnych okolicznościach każdy upoważniony kapłan.

Co to jest Krzyżmo św.?

Krzyżmo św. jest to mieszanina oliwy i balsamu, poświęcona w Wielki Czwartek przez Ks. Biskupa w Katedrze (oliwa daje sprężystość, balsam goi i konserwuje).

Co to jest Najświętszy Sakrament?

Najświętszy Sakrament jest to prawdziwe Ciało i prawdziwa Krew Pana Jezusa pod postaciami chleba i wina.

Co to jest Msza św.?

Msza św. jest ofiarą Nowego Testamentu, w której Pan Jezus ofiaruje się za nas swemu Ojcu niebieskiemu pod postaciami chleba i wina (jest to uobecnienie Ofiary krzyżowej Pana Jezusa).

Kiedy dobrze uczestniczymy we Mszy św.?

Wtedy, kiedy jesteśmy obecni w kościele na całej Mszy św., modlimy się wspólnie z kapłanem i ofiarujemy się wraz z Panem Jezusem Bogu Ojcu. W pełni uczestniczymy wówczas, gdy w czasie Mszy św. przyjmujemy Komunię św.

Pod jakimi warunkami możemy często przyjmować Komunię św.?

Komunię św. możemy często przyjmować, gdy:

mamy łaskę uświęcającą.
czystą intencję (chcę zjednoczenia z Panem Jezusem).
zachowany jest post eucharystyczny – 1 godzinę.
Jakie są skutki dobrze przyjętej Komunii św.?
pomnaża łaskę uświęcającą.
gładzi grzechy lekkie.
pomaga walczyć z grzechem i jest zadatkiem zmartwychwstania.
Co należy uczynić po Komunii św.?

Należy powitać Pana Jezusa, podziękować mu za przybycie, oddać Mu serce i przedstawić swoje prośby.

Co to jest sakrament pokuty?

Sakrament pokuty czyli pojednania jest to sakrament w którym kapłan w zastępstwie Chrystusa odpuszcza nam grzechy po chrzcie popełnione i daje pomoc, aby stawać się lepszym człowiekiem.

Wymień 5 warunków Sakramentu Pokuty:

rachunek sumienia
żal za grzechy
mocne postanowienie poprawy
spowiedź
zadośćuczynienie

Co to jest odpust?

Odpust jest to częściowe lub zupełne darowanie kary doczesnej za grzechy już odpuszczone.

Co to jest Namaszczenie Chorych?

Namaszczenie Chorych jest to sakrament, w którym ciężko chory otrzymuje szczególne łaski dla duszy, ulgę w cierpieniu, a niekiedy przywrócenie zdrowia.

Co to jest sakrament małżeństwa?

Sakrament Małżeństwa jest to nierozerwalny związek ochrzczonych: mężczyzny i kobiety, których Chrystus uświęca i uzdalnia do spełniania obowiązków małżeńskich i rodzinnych.

WIADOMOŚCI Z ŻYCIA KOŚCIOŁA ŚWIĘTEGO
Co to jest Sobór Powszechny?

Sobór Powszechny jest to zebranie biskupów z całego świata pod przewodnictwem papieża w celu omówienia najważniejszych spraw całego Kościoła.

Kiedy był ostatni Sobór Powszechny i jaki był jego cel?

Ostatni Sobór Powszechny odbył się w latach 1962 – 1965, był to II Sobór Watykański, a 21-szy Sobór w historii Kościoła. Uczestniczyło w nim ok. 2500 biskupów, zaczął go Papież Jan XXII, a zakończył – Paweł VI. Celem jego była odnowa Kościoła.

Kto jako pierwszy Polak został wybrany papieżem i kiedy?

Biskup Krakowski Kardynał Karol Wojtyła, jako pierwszy Polak został wybrany papieżem dnia 16 października 1978 roku. Obrał imię Jan Paweł II.